رئیس کارگروه مطالبات تامینکنندگان تجهیزات پزشکی اعلام کرد: واقعیت را بیپرده میگویم، هیچ برنامهای برای پرداخت مطالبات تجهیزات پزشکی وجود ندارد.
با سلام و احترام خدمت همکاران شریف و دغدغهمند صنعت تجهیزات پزشکی
در هفتهای که گذشت، تماسهای متعددی از سوی همکاران داشتم با این دغدغه مشترک که: «چرا خبری از کارگروه مطالبات نیست؟» حتی بعضی با صراحت پرسیدند: آیا خسته شدهاید؟ پاسخم روشن بود و هست: خیر. نه خسته شدهایم و نه متوقف. کارها در جریان است و به احترام شما، وعده دادم گزارش روشنی از اقدامات ارائه شود.
گزارش اقدامات انجام شده در یک ماه گذشته:
کارگروه مطالبات به همراه تشکلهای صنفی، تمام مسیرهای قانونی و دیپلماتیک را با نهایت نجابت، صبر و مسوولیتپذیری طی کرده است:
۱. ارسال نامه هشدارآمیز تشکلهای تجهیزات پزشکی و دارویی به وزارت بهداشت – بدون پاسخ
۲. ارسال نامه هشدارآمیز به کمیسیون اصل ۹۰ مجلس – بدون پاسخ
۳. جلسه با حراست وزارت بهداشت و تشریح تبعات خطرناک تداوم وضعیت موجود
۴. ارسال نامه هشدارآمیز به دادستان کل کشور در خصوص پیامدهای ادامه این شرایط
۵. ارسال نامه هشدارآمیز به دبیر شورای عالی امنیت ملی
۶. جلسه با کمیسیون بهداشت و درمان مجلس و تکرار چند باره مطالبات، بدون هیچ اقدام عملی
۷. جلسه با جناب علی جعفریان جانشین وزیر بهداشت
۸. جلسه در قوه قضائیه و ارسال نامه هشدارآمیز رسمی به ریاست قوه
۹. گفتوگوهای مکرر با ریاست سازمان غذا و دارو و مدیرکل تجهیزات پزشکی. با صداقت شهادت میدهم که موضوع مطالبات، یکی از بزرگترین دغدغههای این دو بزرگوار است و روزانه پیگیری میشود.
اظهارات رسمی نقی شهابی (معاون توسعه سازمان غذا و دارو) درباره بیش از ۴۰ همت بدهی تجهیزات پزشکی و هشدارهای محمدمهدی علاالدین (معاون فنی اداره کل تجهیزات پزشکی) درباره اختلال در زنجیره تامین، خود بهترین گواه این بحران است.
اما حقیقت تلخ چیست؟
با وجود تمام این اقدامات، هیچ واکنش عملی موثری از سوی طرف مقابل رخ نداده است. به نظر میرسد همه راههای دیپلماتیک، قانونی و محترمانه پیموده شده و اکنون به یک نقطه تاریخی رسیدهایم. امروز، انتخاب با ماست. یا باید: ۱. هر روز شاهد خروج همکارانمان از این صنف باشیم؛ همکارانی که زیر فشار نقدینگی، بدهی، و بیتعهدی سیستم، خاموش میشوند و شاید حذف تدریجیشان برای برخی «مسالهای نباشد». یا باید: ۲. خودِ بدنه صنعت تجهیزات پزشکی، صدای خود باشد، نه با نجابت خاموش، بلکه با فریادِ آگاهانه، متحد و شرافتمندانه.
واقعیت را بیپرده میگویم، هیچ برنامهای برای پرداخت مطالبات تجهیزات پزشکی وجود ندارد. این نه تحلیل است، نه بدبینی؛ این واقعیت امروز ماست. این مساله صرفا در اختیار وزارت بهداشت نیست. وزارت بهداشت شرایط را میفهمد اما یا وزیر آن قدر اختیار ندارد که حرفش شنیده شود یا چون تامین هنوز به طور کامل فرو نپاشیده، سنگینی این بحران هر روز بیشتر بر دوش صنف ما گذاشته میشود.
نجابت صنفی ما را اینگونه تفسیر کردهاند: «اگر صرف نمیکند، چرا ادامه میدهید؟» جملهای تلخ که بارها در جلسات رسمی از زبان دولت شنیده شده است. حالا وقت پاسخ است. آیا واقعا ما این قدر سود میکنیم که: وام ۴۵ همتی (که خود سازمان غذا و دارو بدهی ۴۰ همتی آن را تائید کرده)، بدون سررسید، بدون جریمه تاخیر، بدون تضمین بازپرداخت، برایمان مسالهای نباشد؟ یا اینکه واقعا کسبوکارمان در آستانه فروپاشی است و حذف همکاران ضعیفتر، دقیقا همان چیزی است که برخی در حاکمیت میخواهند؟ این یک انتخاب تاریخی است. هر کدام از ما باید در خلوت خود تصمیم بگیریم: میخواهیم کجای تاریخ صنعت تجهیزات پزشکی بایستیم؟ من به احترام برخی اقدامات در حال انجام، تا هفته آینده و تا میلاد مولای متقیان، حضرت علی (ع)، صبر میکنم. اگر اتفاقی نیفتاد: یا با هم فریاد میزنیم یا اگر لازم باشد، به تنهایی فریاد خواهم زد. هر که همراه است، یا علی.
